Υπάρχουν βραδιές που δεν πας απλώς σε μια συναυλία - πας να ξανασυναντήσεις ένα κομμάτι του εαυτού σου. Έτσι ήταν η εμφάνιση του Blaze Bayley στο Fuzz Club, ένα ταξίδι τριάντα χρόνων πίσω, στην πιο σκοτεινή και παρεξηγημένη εποχή των Iron Maiden: το The X Factor.
Το 1995, όταν ο δίσκος κυκλοφόρησε, η μπάντα περνούσε τα δικά του σκοτεινά φεγγάρια. Ο Bruce Dickinson είχε αποχωρήσει, το συγκρότημα έψαχνε νέα ταυτότητα, και ο Blaze Bayley - με τη χαρακτηριστική βραχνή, γεμάτη συναίσθημα φωνή του - ανέλαβε έναν ρόλο σχεδόν αδύνατο. Τριάντα χρόνια μετά, εκείνο το άλμπουμ όχι μόνο δεν ξεχάστηκε, αλλά απέκτησε σχεδόν λατρευτικό status. Και στη σκηνή του Fuzz, το βράδυ του Σαββάτου, η δικαίωση ήρθε με εκκωφαντικό τρόπο.
Το show ξεκίνησε με το γνώριμο Doctor Doctor των UFO, προτού ο Blaze και η μπάντα του ριχτούν κατευθείαν στα βαθιά: The X Factor, Sign of the Cross, Lord of the Flies. Από τα πρώτα δευτερόλεπτα, η ενέργεια ήταν στα ύψη και ένα κύμα νοσταλγίας και δύναμης σάρωνε τη σκηνή.
Ο Blaze, αληθινός εργάτης της μουσικής, δεν στηρίζεται σε showmanship ή εφέ. Στέκεται εκεί με το χέρι στην καρδιά, με βλέμμα που καίει και φωνή που δεν χρειάζεται τίποτα περισσότερο.
Το Fortunes of War, το The Aftermath, το Judgement of Heaven: κομμάτια που για χρόνια έμεναν στη σκιά των μεγάλων τραγουδιών των Iron Maiden, ακούστηκαν όπως έπρεπε - δυνατά, ειλικρινά, και με έναν ήχο που στο Fuzz αποδείχθηκε σχεδόν ιδανικός. Η μπάντα του Blaze, άρτια δεμένη, έδωσε νέα ζωή στα κομμάτια χωρίς να προδώσει το πνεύμα τους.
Αυτό που έκανε το setlist μοναδικό ήταν το πόσο γενναιόδωρο υπήρξε προς τους οπαδούς. Ο Blaze δεν περιορίστηκε στο The X Factor - έπαιξε σχεδόν ολόκληρο το Virtual XI, μαζί με b-sides που ελάχιστοι έχουν ξανακούσει live: I Live My Way, Judgement Day, Justice of the Peace. Η έκπληξη και η χαρά του κοινού ήταν εμφανείς - για τους περισσότερους, αυτή η βραδιά ήταν κάτι που δεν πίστευαν ποτέ ότι θα ζήσουν.
Συγκινητική στιγμή, το Como Estais Amigos, αφιερωμένο σε όλους όσους χάσαμε και σε όσους συνεχίζουν να πιστεύουν. Ακολούθησε το Virus, το εκρηκτικό Wrathchild και το έπος The Clansman. Το Futureal έδωσε το τελικό χτύπημα, πριν ο κύκλος κλείσει όπως άρχισε: με το Doctor Doctor σε πλήρη εκτέλεση και ένα μικρό πέρασμα από το Heaven and Hell των Black Sabbath. Ένα χαμόγελο, ένα ευχαριστώ, μια υπόκλιση - και ένα κοινό που αρνιόταν να σταματήσει να φωνάζει το όνομά του.
Αυτό που απομένει μετά από μια τέτοια βραδιά δεν είναι μόνο η μουσική, είναι η αίσθηση ότι είδες κάτι αληθινό. Ο Blaze Bayley δεν είναι απλώς ο άλλος τραγουδιστής των Maiden - είναι το σύμβολο μιας εποχής που έμαθε να στέκεται όρθια μέσα στην αμφιβολία. Και τριάντα χρόνια μετά, η φωνή του παραμένει όπλο, όχι αναμνηστικό.
Φεύγοντας από το Fuzz, ένιωθες ότι ήσουν μέρος μιας μικρής, αλλά δυνατής παρέας. Μιας παρέας ανθρώπων που θυμούνται ότι η αυθεντικότητα δεν έχει να κάνει με το ποιος πούλησε τα περισσότερα εισιτήρια - αλλά με το ποιος σου μιλάει κατευθείαν στην ψυχή.
